Forum Lubuskiego Towarzystwa Genealogicznego
Wieś Bogdaniec została założona w 1768 roku na skraju bagien nadwarciańskich.
Wybudowano wtedy drewniane (ryglowe) domy kryte trzciną. Do każdego domu należało 10 mórg pola. Ściągali wówczas nad Wartę koloniści z głębi Niemiec, a także z ziem polskich. Stworzono im dogodne warunki osiedlenia. Bogdaniec szybko rozwijał się. Liczba mieszkańców na początku XIX wieku wynosiła 229, a w 1857 r. już 512 osób. Przeprowadzenie linii kolejowej w 1857 roku wpłynęło korzystnie na dalszy rozwój miejscowości.
Obecnie mieszka tu ponad 1200 osób. Teren gminy położonej na południe od linii kolejowej to obszar pradoliny rzeki Warty o charakterystycznym wysokim zwierciadle wody gruntowej. Podstawowym czynnikiem pozytywnym warunkującym przyszłościowy rozwój gminy jest jej położenie na szlaku komunikacyjnym oraz bliskość dużego miasta - Gorzowa.
We wsi działa Muzeum Kultury i Techniki Wiejskiej w tzw. Zagrodzie Młyńskiej, na którą składa się m.in. zabytkowy młyn z 1826 r.
Młyn górny
Obecny budynek górnego młyna powstał w 1826 roku w konstrukcji ryglowej (szkieletowej), nazywanej również murem pruskim. Podstawowe materiały użyte do jego budowy to drewno i cegła. Budynek ma trzy kondygnacje. Stropy są drewniane, a tylko nad podpiwniczeniem części mieszkalnej - ceglane. Więźba dachowa została wykonana w konstrukcji krokwiowo-jętkowej.
Do budynku prowadzi pięć wejść. Od strony frontowej znajdują się dwa ganki. Jeden prowadzi do mieszkania, drugi - do młyna. Od strony podwórza wejścia wiodą do części mieszkalnej, młyńskiej i do piwnic. Obiekt jest pokryty tynkiem. Jedynie od strony zachodniej jest odsłonięty drewniany szkielet. Od strony wschodniej do budynku przylega ceglano-drewniana przybudówka, która powstała pod koniec lat trzydziestych XX wieku. Umieszczono w niej początkowo silnik Diesla (1936), a później silnik elektryczny (1939), który pracował do 2002 roku.
Młyn do czerwca 1945 roku należał do rodziny Werk. Następnie został przejęty przez polską administrację. Pierwszym zarządcą młyna był Stefan Witczak. Potem najdłużej zarządzali nim Stanisław Solarski i Wacław Fierkowicz.
W kwietniu 1984 roku Urząd Gminy w Bogdańcu przekazał młyn na rzecz Muzeum w Gorzowie Wielkopolskim, które planowało utworzenie Skansenu Budownictwa Wiejskiego Wsi Dolnowarciańskiej na bazie istniejącej zagrody młyńskiej składającej się z młyna, budynku gospodarczego i wozowni. Inicjatorem i autorem założeń programowych był dr Wojciech Sadowski, twórca i długoletni kierownik Działu Etnografii gorzowskiego Muzeum.
Młyn przestał pracować w 1992 roku. Stał się od tego momentu obiektem muzealnym i pomnikiem młynarstwa. To zabytek architektoniczny, technologiczny i kulturowy, który jest świadectwem wielkiego znaczenia młynarstwa dla gospodarki regionu. Młyn oraz sąsiadujące z nim budynki tworzą dzisiaj Zagrodę Młyńską w Bogdańcu, będącą oddziałem Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta w Gorzowie.
( na podst. opracowania na stronie www.bogdaniec.pl)
W sierpniu odbywa się tu cykliczna impreza „Lubuskie Święto Chleba”.
O historii wsi na podstawie Wikipedii:
1767–1768 – w ramach kolonizacji fryderycjańskiej (zagospodarowanie tzw. łęgów warciańskich) na terenach domeny Mironice, w pobliżu Genninschen Holländer Dammes (grobli usypanej przez olędrów z Jenina), osiedlają się 32 rodziny; kolonia łącznie liczy 443 morgi i dla upamiętnienia pruskiego generał-majora wsławionego w wojnie siedmioletniej – Bernharda Alexandra von Düringshofen, dowódcy Infanterieregiment No. 24 – zostaje nazwana Düringshofen. Dekretem Fryderyka II Wielkiego, koloniści po uiszczeniu 60 talarów za dom zwolnieni zostali z wszelkich ciężarów przez okres 6 lat oraz uposażeni w 10 mórg ziemi i budulec na drewniane chaty kryte trzciną.
1782–1783 – wybudowano kościół o konstrukcji szachulcowej, jednonawowy, bez wieży
1801 – kolonię zamieszkuje 229 osób (35 gospodarstw), w tym 31 kolonistów, 1 budnik (chłop małorolny), 10 komorników (chłopów bezrolnych); jest tu kuźnia, karczma.
1826 – wybudowano tzw. Młyn Górny
1857 – budowa Kolei Wschodniej przebiegającej koło Bogdańca i łączącej Berlin z Gdańskiem; rozpoczyna się szybki rozwój miejscowości
Początek XX w. – wybudowano młyn parowy
Okres międzywojenny – Bogdaniec jest zasobną wsią – jest tu 6 młynów wodnych i parowych, 2 tartaki, wiele zakładów budowlanych i rzemieślniczych; działa browar, fabryka likierów, wytwórnia soków, palarnia kawy, kilka ogrodnictw i dobrze rozwinięta sieć handlowo-usługowa
30.01.1945 – do Bogdańca wkraczają oddziały radzieckie 5 Armii Uderzeniowej 1 Frontu Białoruskiego
Od 15.02.1945 – we wsi stacjonuje Oddział Służby Łączności NKWD (6 osób)
07.1945 – przybywają pierwsi osadnicy, głównie z Kresów Wschodnich, również z centralnej i zachodniej części przedwojennej Polski
15.08.1945 – poświęcenie kościoła jako rzymskokatolickiego przez oo. Kapucynów z parafii Podwyższenia Świętego Krzyża w Gorzowie Wlkp.
09.1945 – we wsi mieszka 220 Polaków i 10 Niemców
25.09.1945 – pierwszym sołtysem zostaje Czesław Majchrzak
14.05.1946 – powiatowa Rada Narodowa w Gorzowie uchwaliła podział powiatu na dwie gminy miejskie – Kostrzyn i Witnica, oraz 7 wiejskich: Bogdaniec, Kłodawa, Lipki Wielkie, Lubiszyn, Witnica i Zieleniec.
1.01.1955 – w następnie reformy administracyjnej, która zniosła zbiorcze gminy wiejskie, w powiecie gorzowskim zaczęły funkcjonować 23 gromady: Baczyna, Bogdaniec, Dąbroszyn, Deszczno, Janczewo, Jeniniec, Kamień Wielki, Kłodawa, Krasowiec, Lipki Wielkie, Lubczyno, Lubiszyn, Lubno, Łupowo, Nowiny Wielkie, Pyrzany, Różanki, Santok, Siedlice, Stare Polichno, Ulim, Wieprzyce, Zieleniec
1.01.1973 – – w następstwie reformy administracyjnej w powiecie gorzowskim utworzono 9 gmin: Bogdaniec, Deszczno, Kamień Mały, Kłodawa, Lipki Wielkie, Lubiszyn, Santok, Skwierzyna, Witnica
Kilka fotografii współczesnego Bogdańca.
Remiza OSP Bogdaniec.
Centrum Bogdańca.
Offline