Wojnowo (niem. Woynowo, 1934-45 Reckenwalde) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Kargowa.
W 1623 Wojnowo stało się własnością cystersów z Obry, którzy na wieś wymienili znajdujący się w ich posiadaniu Ruchocki Młyn. Podczas kasacji (sekularyzacji) klasztoru w Obrze w 1796 roku Wojnowo oraz Stare i Nowe Kramsko zostały podarowane Unruhowi[2]. Opat z przejętego przez władze pruskie klasztoru zamieszkał w Wojnowie.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Wojnowo należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej.

Wojnowo należało do babimojskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek Wojnowo, który należał do miasta Celichów (Sulechów).
Według spisu urzędowego z 1837 roku Wojnowo liczyło 118 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 17 dymów (domostw). Wzmiankowana była również karczma Wojnowo, gdzie mieszkało w 1837 roku 6 osób.
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest:
    zespół pałacowy i folwarczny, z połowy XIX wieku:
        pałac neobarokowy z początku XX wieku
        park
        gorzelnia
        spichrz
        budynek gospodarczy, drewniany
        spichlerz, obecnie rzymsko-katolicka kaplica pod wezwaniem MB Częstochowskiej, drewniany.
Pierwsze zapisy na temat Wojnowa pochodzą z 1623 roku. Była to wieś rybacka, która należała do klasztoru cystersów w Obrze. Po likwidacji zakonu w 1835 roku wieś stała się własnością rodziny von Unruh. W drugiej połowie XVIII wieku majątek zmieniał wielokrotnie właścicieli. W latach 1905-1909 Wojnowo było własnością barona Aschwina, po jego śmierci właścicielką była Armgarda Kunegunda- hrabina von Biesterfeld, a od 1916 roku księżna Biesterfeld zu Lippe. W latach trzydziestych XX wieku majątek został rozprzedany ze względu na długi. Miał go odremontować książę Bernard z Julianą , holenderską następczynią tronu.
Kilka fotografii Wojnowa.

Pałac w Wojnowie.





Budynki folwarczne.



Kaplica, zaadoptowana z jednego z budynków folwarcznych.



Jezioro Wojnowskie dające wiele uroku całej miejscowości.



Trochę informacji o pałacu wojnowskim.

Pałac w Wojnowie (niem. Woynowo) położony jest w południowo-zachodniej części wsi, w zespole pałacowo-parkowym. W otoczeniu pałacu od północy znajduje się park, a od południa dziedziniec z zabudową folwarczną z XIX i z początku XX wieku: gorzelnią, spi­chlerzem i stajnią. W zespole znajduje się także kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej, powstała z przebudowanego XIX-wiecznego spichlerza. Obecnie w pałacu mieści się sana­torium rehabilitacyjne dla dzieci.
Wojnowo po raz pierwszy wzmiankowane jest w 1623 roku, jako wieś rybacka należąca do klasztoru cystersów w Obrze. Po kasacji zakonu w 1835 roku przechodzi ona na własność rodu von Unruh. W 2. poł. XVIII wieku majątek zmieniał kilkakrotnie właścicieli. W la­tach 1905-1909 właścicielem Wojnowa został baron Aschwin, a po jego śmierci Armgarda Kundegunda, hrabina von Biesterfeld, a od 1916 roku księżna Biesterfeld zu Lippe. Miesz­kała ona w pałacu wraz mężem Bernardem i dziećmi do 1944 roku. W latach 30. XX wie­ku majątek został rozprzedany, ze względu na wysokie zadłużenie, powstałe m.in. w wy­niku prac remontowo-porządkowych przeprowadzonych w zespole pałacowo-parkowym, a związanych z planami matrymonialnymi młodego księcia Bernarda z Julianą, następczy­nią tronu Holandii. Krótko przed zakończeniem wojny pałac przejęło SS, natomiast po 1945 roku ulokowano w nim sanatorium dla dzieci.
Nie jest znana data wybudowania pierwotnej siedziby właścicieli majątku w Wojnowie ani jej twórców. W związku z tym, iż zabudowa folwarczna powstała w początkach XIX wieku, można przypuszczać, iż pałac w obecnej formie powstał około połowy XIX wieku, na zrę­bach wcześniejszej budowli. Z inicjatywy księcia Beranarda w 1910 roku przeprowadzono przebudowę elewacji tylnej, w której umieszczono na osi otwierający się arkadowo ganek z balkonem na piętrze, wykonany przez mistrza murarskiego I. Rychly.
Neobarokowy pałac jest budowlą murowaną, dwukondygnacyjną, z użytkowym podda­szem, podpiwniczoną, założoną na planie prostokąta. Obiekt posiada wysoki dach dwu­spadowy, łamany z lukarnami. Przy narożnikach fasady umiejscowione zostały sześcio­boczne wieżyczki, nakryte wielobocznymi daszkami. Elewacje frontową i tylną wzbogaca­ją ponadto umiejscowione osiowo ryzality, do których przylegają tarasy poprzedzone scho­dami (jednobiegowe rozszerzające się wachlarzowo od frontu i trójbiegowe rozdzielne od strony elewacji zachodniej). Elewacje boczne oraz ryzality zostały zwieńczone szczytami ze spływami wolutowymi. Otwory okienne częściowo są prostokątne, a częściowo półkoliście zamknięte, ujęte opaskami wykonanymi w tynku. W pałacu została zachowana oryginalna stolarka okienna i drzwiowa oraz boazerie.
Po II wojnie światowej w latach 1964-1968 przeprowadzono remont pałacu, w czasie któ­rego wykonano betonową klatkę schodową, drewniane stropy nad przyziemiem i piętrem wymieniono na ceramiczne na belkach stalowych, dostosowano obiekt do potrzeb sanato­rium poprzez wprowadzenie nowych podziałów wnętrz. Niedawno wymieniono połowę pokrycia dachowego w elewacji tylnej.